08/09/2025

A primeira semana de setembro estivo marcada por un delicado equilibrio entre sinais de desaceleración económica e a confianza dos mercados en que os bancos centrais continuarán proporcionando apoio. Nos Estados Unidos, a atención centrouse nos datos de emprego e no ton máis flexible mostrado recentemente pola Reserva Federal. O mercado laboral deu novas mostras de fatiga: a creación de postos de traballo reduciuse a mínimos de varios anos e a taxa de desemprego subiu levemente. Non se trata aínda dunha deterioración profunda, mais si dunha desaceleración que contrasta co dinamismo do crecemento do PIB en trimestres anteriores. Neste contexto, a Fed prepara unha baixada de tipos que se interpreta como un recorte preventivo, máis orientado a asegurar a estabilidade que a responder ante unha crise inminente.

En paralelo, Europa viviu outra semana de tensión política, con Francia no centro do foco. O Goberno enfróntase a unha inminente moción que, se prosperase, obrigaría o presidente Emmanuel Macron a designar un novo primeiro ministro ou mesmo a convocar eleccións anticipadas. Esta incerteza chega nun momento en que a situación fiscal do país é xa motivo de preocupación e a falta dun plan claro de consolidación alimenta a desconfianza dos investidores. Os diferenciais da débeda francesa fronte a Alemaña permanecen elevados, reflexo dunha prima de risco que non se disipa e que podería seguir en niveis altos mentres non se resolva a crise política.

Malia estas turbulencias, o escenario que une todas as xeografías é o mesmo: a percepción de que a economía mundial está desacelerando, pero non colapsando. Esta narrativa, que foi alcumada “Rizos de Ouro” en referencia ao famoso conto infantil, implica que a actividade económica se mantén nun punto de equilibrio ideal: nin demasiado quente como para impulsar á alza as taxas de inflación, nin demasiado fría como para penalizar o crecemento dos beneficios empresariais. Esta situación permite aos bancos centrais manter unha política monetaria menos agresiva, na medida en que a inflación permanece preto dos seus obxectivos a longo prazo.

Desta forma, nos Estados Unidos, os índices bolsistas mantéñense cerca de máximos históricos, impulsados en boa medida polo entusiasmo arredor da intelixencia artificial e as expectativas de que a política fiscal siga apoiando o investimento en sectores estratéxicos. Incluso a recente revisión á baixa das previsións de beneficios de empresas tecnolóxicas de referencia non logrou alterar de maneira significativa o apetito polo risco.

Nos mercados de renda fixa, o máis salientable da semana foi o brusco retroceso das rendibilidades dos bonos soberanos aos dous lados do Atlántico. Nos Estados Unidos, o bono a 10 anos pechou cun rendemento do 4,07%, o que supón unha caída de 15 puntos básicos na semana e os mínimos desde o pasado mes de abril. Entre tanto, a referencia a 2 anos caeu fortemente ata o 3,5% de rendibilidade, algo que non sucedía desde setembro de 2022, a medida que se consolidaban as expectativas dun inminente recorte de tipos por parte da Reserva Federal.

Mesmo o rendemento do bono a 30 anos, que se situara nas últimas semanas no ollo do furacán polas dúbidas sobre a independencia da Fed, caeu con forza ata niveis do 4,75%. No entanto, se se consolida a percepción de que a independencia do banco central está en cuestión, poderían esperarse máis axustes á alza nas expectativas de inflación a longo prazo, un dólar máis débil e un maior atractivo do ouro como refuxio.

De feito, o ouro converteuse nun dos protagonistas da semana ao romper á alza o rango no que se levaba movendo durante meses. Aínda que algúns o atribúen aos temores institucionais, boa parte do movemento explícase tamén pola caída dos rendementos reais a curto prazo, o que o reforza como cobertura natural nun contexto de incerteza.

O crédito e a débeda emerxente, pola súa parte, continúan mostrando una notable fortaleza. A busca de rendibilidade nun escenario de volatilidade contida mantivo a demanda elevada, con especial atractivo nos bonos locais de países como o Brasil, México ou Suráfrica, onde as rendibilidades superan sobradamente as dos seus pares desenvolvidos.

En definitiva, a semana deixou claro que os mercados avanzan por unha senda estreita: confiados no colchón que ofrecen os bancos centrais, pero conscientes de que calquera erro de política económica ou política institucional pode precipitar un xiro brusco no sentimento.

Grazas por acompañarnos nesta análise. Escoitámonos deseguida, no seguinte episodio.