O código IBAN é un código único e irrepetible que teñen cada unha das contas bancarias do mundo e que axuda á súa identificación a nivel internacional, sempre que o país en que estea aloxada forme parte da SEPA (Zona Única de Pagamentos), conformada por 36 países (os 27 membros da UE, ademais de Islandia, Liechtenstein, Noruega, Mónaco, San Marino, Suíza, Andorra, Reino Unido e Cidade do Vaticano). Creado por iniciativa do European Committee for Banking Standards (ECBS), o código IBAN ten o obxectivo de facilitar o proceso automático dos pagamentos transfronteirizos, pois fai que cada operación se leve a cabo de forma áxil e segura, independentemente do país en que residan os participantes nela.

O código IBAN chegou a España en 2014, ano en que se puxo en marcha a Zona SEPA. Fórmano 24 caracteres: 

• Os dous primeiros axudan na identificación do país de orixe da conta (no caso de España, sería ES).
• Os dous seguintes son os díxitos de control, que evitan erros á hora de realizar unha transferencia entre bancos. 
• Pecha o código IBAN o denominado ‘Código de Conta Cliente’, de 20 caracteres. Este último, pola súa parte, está composto por 4 díxitos iniciais, que mostran a entidade da conta, 4 máis que indican a sucursal desta, 2 novos díxitos de control e, por último, 10 que corresponden ao número de conta.

A condición de único que se atribúe ao código IBAN fai que sexan moitos os usuarios que consideren perigoso compartilo con outras persoas. Porén, non hai por que ter medo a dalo (sempre que estea xustificado). De feito, e moitas veces sen sermos conscientes, facilitámolo de forma asidua a amigos ou familiares cando necesitamos que estes nos fagan unha transferencia (polo pagamento dun regalo de aniversario, por exemplo) ou, tamén, á hora de aboar unha compra realizada a través de Internet. 

E é que ser posuidores do código IBAN da conta bancaria dun terceiro unicamente permite ingresar diñeiro nela. En ningún momento poderá ser retirado, dá igual a cantidade, para levalo a outra sen antes acreditar que se é o titular, ben mediante o DNI (se a operación se realiza nunha oficina) ou, tras a implantación da nova normativa PSD2, aplicando 2 ou 3 factores de autenticación para escoller entre: unha cousa que o usuario coñece (o seu contrasinal), unha que posúe (o seu móbil) e outra que é (a súa impresión dixital).

O único perigo, e débese estar atento, é a posible domiciliación dalgún recibo, como a luz, a auga, o gas ou unha subscrición a unha plataforma de contidos. Casos que poden darse e que teñen fácil solución, xa que se podería devolver o recibo nos seguintes 13 meses tras cobralo (tempo estimado para os pagamentos domiciliados que non fosen autorizados polo titular da conta).